Hoe het begon

Zoals velen van jullie waarschijnlijk wel weten ben ik sinds vorig jaar een afgestudeerde SPH’er zonder werk in dit vakgebied. Gelukkig kan ik veel werken in het verzorgingshuis Heemzicht. Ik ben dankbaar dat ik hier buiten de weekenden om ook kan werken en dat met heel veel plezier!

Toen ik net afgestudeerd was, ben ik hard op zoek gegaan naar een baan. Dit viel niet mee. Als er al een vacature openstond, was ik één van de velen die een sollicitatiebrief had gestuurd. Vele afwijzingen volgden. Telkens wanneer ik een afwijzing kreeg voor een sollicitatie, voelde het alsof God tegen me zei dat dit niet het plekje was dat Hij voor mij bereid had. Ik moest geduld, vertrouwen en geloof hebben dat God het beste met mij voor heeft en dat Hij, op Zijn tijd, geeft wat nodig is. Dit gaf me rust en ik had er vrede mee.

Zo van lieverlee werd voor mij duidelijk dat ik dat ik wat moest gaan doen. Ik had een hele tijd stil gestaan en gezocht naar werk, maar het werd tijd om wat te gaan doen. Daarom had ik een bucket-list gemaakt, een lijst waarop je dingen zet die je nog wilt doen voordat je dood gaat, van parachutespringen tot iemand helpen de straat oversteken. Er stonden een aantal dingen op die ik al waargemaakt had, maar ook nog een hoop dingen die nog vervuld moeten worden, o.a. paardrijden in het bos en op het strand, een massage cursus en opbouwwerk. Toen ik dat laatste had opgeschreven is het, als een schilderij aan de muur, in mijn hoofd gaan zitten; het hangt er altijd, je moet de tijd nemen om ernaar te kijken, je moet er van dichtbij en van veraf naar kijken en hoe langer je ernaar kijkt hoe meer je ontdekt.

Door dat bekijken van verschillende kanten is mijn interesse toch gewekt. Ik ben erover na gaan denken en gaan bidden of God mij bevestiging wilde geven dat ik naar het buitenland zou moeten, met daarbij ook de vraag waar ik heen moest en hoe. Het werd mij duidelijk dat nu de juiste tijd is om te gaan; ik zit nergens aan vast, heb geen vaste baan, geen relatie, geen verantwoordelijkheden van een huis, etc.

Bevestigingen kreeg ik, o.a. door mijn financiële situatie. Tijdens mijn studententijd heb ik veel kunnen sparen (iets wat niet veel studenten kunnen zeggen) En hoewel ik nog niet het hele bedrag bij elkaar heb (sponsoring is dus van harte welkom) ben ik al een heel eind. Bovendien moet ik ook wat extra sparen om mijn verzekeringen, inentingen, paspoort, inschrijvingen etc. te kunnen betalen.

Verder sprak God ook door zijn Woord tot mij in Genesis 12:1-3 waarin God tegen Abraham zegt: ‘Trek weg uit je land, verlaat ook je naaste verwanten, en ga naar het land dat Ik je zal wijzen… Ik zal je zegenen… een bron van zegen zul je zijn.’ Wauw, dit kwam hard binnen! Juist toen ik in mijn gedachte erg bezig was met het feit dat ik mijn familie achter moet laten als ik naar het buitenland zou gaan, las ik deze tekst en gaf God mij een bemoediging om juist toch die stap te gaan zetten. En ik kreeg nog veel meer bevestiging door bijvoorbeeld het verhaal van David en Goliath. In dit verhaal werd er verteld dat alle Goliaths die ik bedenk al verslagen zijn en zullen worden met God aan mijn zijde. Ik hoef niet bang te zijn voor het onbekende, alle reuzen en beren op mijn weg zullen omvallen als ik God daar de ruimte voor geef en vertrouw op Hem.

Ongeveer een week daarna opende een kerkenraadslid de gemeenteavond van de kerk met het verhaal van Mozes. Mozes wordt geroepen om het volk Israël te bevrijden uit de handen van de farao. Mozes bedenkt allemaal redenen waarom hij dat niet zou kunnen. Maar God heeft een plan met Mozes en hij is vastbesloten om Mozes daarvan te overtuigen. Ik herkende me in Mozes. Ergens wilde ik wel naar het buitenland, maar ook veel dingen hielden mij tegen. Mijn familie, een taalbarrière en het feit dat ik altijd gezegd heb dat ik niet naar het buitenland zou gaan aangezien ik een echte huismus ben. En toch ging Mozes…

Nu was alleen nog niet duidelijk waar ik dan heen zou moeten en hoe of wat. Eens in de maand ga ik terug naar Ede om daar twee goede vriendinnen op te zoeken. Ik had de meiden niets gezegd over wat er in mijn hart speelde over het idee om naar het buitenland te gaan. We gingen bidden en op een gegeven moment bad één van mijn vriendinnen voor mij dat ik echt wat van mijn leven mocht gaan maken, dat ik uit de schaduw zou stappen en in het licht mocht gaan leven. Helemaal onverwachts riep ze vol enthousiasme dat ik naar het buitenland zou gaan en dat ik een DTS zou gaan doen en dat dit nu de tijd is omdat ik nergens aan vast zit qua werk en relatie. Nou ik had het toen niet meer, kan ik zeggen. Hoe duidelijk wilde ik het hebben. God sprak hier heel duidelijk door haar heen zonder dat ze maar iets wist van mijn plannen. God bevestigde mij heel duidelijk in het feit dat ik naar het buitenland moet gaan en ook gaf Hij antwoord op de vraag hoe ik dat moet gaan doen.

Ik ben toen informatie gaan zoeken over de DTS, Discipelschap Trainings School. DTS is een onderdeel van een wereldwijde organisatie: Youth With A Mission (YWAM) ook wel Jeugd met een Opdracht (JmeO) genoemd. Als ik toegelaten word, ga ik de Classic DTS volgen op zendingsbasis Heidebeek in Heerde. De Classic DTS duurt zes maanden en heeft als doel God kennen en Hem bekend maken. De training bestaat uit twee fases die elk drie maanden duurt: de lesfase en outreach fase. De lesfase is in Heerde en zal in het teken staan van God leren kennen door het luisteren naar sprekers (nationaal en internationaal), opdrachten uitvoeren, leven in een communiteit, aanbidding, voorbede, praktische hulp, etc. Na deze drie maanden breekt de outreach fase aan. In deze drie maanden zal ik met een team naar het buitenland gaan om daar in praktijk te brengen wat ik in de lesfase heb geleerd. Te denken valt aan evangelisatie door middel van lessen verzorgen, huisbezoeken, toneelspel en praktische hulp verlenen (voor meer info kunt u kijken op http://ywamheidebeek.org/nl/classic-dts/).

Het is zo bijzonder om God aan het werk te zien in mijn leven. En ondanks al die bevestigingen, blijf ik het nog steeds erg eng vinden. Het enige wat er veranderd is, is dat ik weet dat ik dit niet alleen doe. Ik weet dat God aan mijn zij is en dat hij met mij meegaat. Het zal een onwijs toffe tijd worden waarin ik veel zal leren over Hem, mijzelf en de relatie tussen ons, maar ook een tijd waarin ik verlang naar mijn eigen nestje thuis bij mijn familie en waarin ik uit mijn comfortzone gehaald word en dingen aan zal moeten gaan die ik erg spannend vind.

Ik ben op het moment van schrijven druk bezig met het invullen van alle formulieren om mij aan te melden. Wanneer ik toegelaten wordt kan het feest gaan beginnen op 23 september!