Week 9: Pak uw stoel op en wandel

Weer een week voorbij. Het gaat zooo ongelooflijk snel. Echt niet grappig meer. Nou ja... Het is wel super leuk om weer thuis iedereen te zien en te spreken natuurlijk! Maar ik geniet hier echt van alles.

In het begin van deze week dacht ik er niet zo over. Ik was futloos en moe, irriteerde me aan alles en had negatieve gedachten. Toen ik dit deelde bij de staf, bleek dat zij dat ook hadden. Ze waren ook moe en futloos zonder enige reden. Ook een paar mede studenten hadden daar last van. We merkten allemaal dat er best een negatieve sfeer in het huis hing. We hebben toen een middag gepland om God uit te nodigen in het huis en of de negativiteit weg zou gaan. Na deze middag voel ik me veel beter en meer op mijn gemak. Heb er weer zin in en wil er helemaal voor gaan. Daarin heb ik echt Gods goedheid ervaren. God is groot.

Naast het vaste programma waarin wij mee helpen hadden we deze week ook ons eigen programma. We zijn naar een plein gegaan ergens in Athene waar we in 3 tweetallen verschillende vormen van evangelisatie hebben uitgeprobeerd. Voor een van de manieren hadden we een stoel nodig en dus namen we die mee in de metro. Aangezien alle stoelen bezet waren, klapte we de stoelen uit en gingen Anne en David er op zitten. Ze hadden veel bekijks van de Grieken! Eerst hadden ze het nog niet in de gate maar toen ze opstonden, de stoelen weer inklapten en wegliepen, werden ze toch wel raar nagekeken. 

De stoelen dienden uiteindelijk voor een gebedspunt. We hadden er een bordje opgezet met: do you need prayer. De tweede manier was God vragen voor een woord of een bemoediging voor iemand welke we dan op een kaartje schreven en het gaven. Dit was meer mijn ding. Op een gegeven moment zag ik een man waarbij ik gelijk moest denken aan een levensgenieter maar die toch ook wel zorgen aan zijn hoofd had en dat God tegen die man wilde zeggen: geef ze maar aan mij. Omdat ik nog bezig was met een ander kaartje kon ik het niet opschrijven en na een tijdje liep de man weg. Ik zei tegen God dat als de man terug zou komen ik het op zou schrijven en het hem zou geven. Even later kwam de man terug! Maar ik was nog steeds bezig en de man was ook al weer weg. Weer een kans gemist. Toen zei ik tegen God als grapje: als hij terug komt zal ik naar hem toe rennen en het tegen hem zeggen. Weer een tijdje later liep de man voorbij! Maar dit keer ging hij niet zitten. Ik durfde niet op hem af te rennen en dus besloot ik maar niets te doen. David zei dat ik het toch maar op moest schrijven voor het geval dat. Dus ik het opgeschreven en het kaartje in mijn zak gedaan. Na een tijdje gingen we weer rond lopen en 1 keer raden wie ik op een bankje zag zitten... Juist ja, die man! Ik kon er nu niet meer onderuit. God wilde dat ik deze man zou ontmoeten anders kruisten onze wegen niet vier keer. Dus liep ik met trillende benen naar de man toe en gaf hem het kaartje. Ik vond het erg spannend en dus besloot ik alleen het kaartje te geven en dan verder te lopen. Achteraf was het wel jammer omdat ik dus niet kon kijken of het klopte wat ik had opgeschreven, maar toch was dit een mooie ervaring. God wilde dat ik deze man zou ontmoeten en omdat ik de eerste keer niet gelijk reageerde, gaf Hij mij een 2e en een 3e en een 4e mogelijkheid. God is genadig, want wanneer we niet doen wat God van ons vraagt (en het is duidelijk Gods plan) dan geeft God nieuwe mogelijkheden. Hij denkt niet van: o je hebt nu je kansen verspeeld dus zal ik je de rest van je leven negeren. Hij verlangt juist naar een relatie met ons en als wij iets missen of verkeerd doen, mogen we bij Hem terug komen. We krijgen een nieuwe kans! Iedereen!

God is good, all the time. And all the time, God is good.

Veel liefs Esther