Week 6: Flexibiliteit

Wat een bijzondere week was dit zeg. Wat ik in mijn vorige blog schreef over wat we deze week zouden gaan doen, is niet helemaal uitgekomen. We zouden deze week naar Sykaminia gaan, maar daar is weinig van terecht gekomen door het slechte weer. Maandag ging om 5:15 uur de wekker! We moesten vroeg uit bed omdat onze dienst in Sykamina om 7:30 zou beginnen. Toen we wegreden was het al aan het sneeuwen. De sneeuw bleef niet liggen, dus een sneeuwballengevecht zat er niet in. Op een gegeven moment gingen we de bergen in en werd het ook nog eens heel mistig. Wanneer ik mijn groot licht aandeed zag ik alleen een witte muur voor me. Hoe verder we omhoog gingen hoe meer sneeuw er bleef liggen. Nu werd het toch wel een beetje spannend: op onbekende weg met een uitzicht van nog geen 5 meter waarin ik dus ook de haarspeldbochten op het laatste moment kon zien. En toch was ik niet bang, ook niet toen de achterkant van de auto wegdraaide of de wielen spinden. Ik was rustig en kalm: God maakte mij rustig en kalm. Hij was erbij daar in de bergen. Hij bestuurde de auto en zorgde ervoor dat de auto op de weg bleef. Hij stuurde de auto door de scherpe bochten en gaf mij het inzicht hoe ik het veiligste kon rijden langs de afgronden. In deze bergen heb ik God ervaren op een manier als nooit tevoren. Dit was echt zo gaaf. Zelfs in de hele praktische dingen als autorijden is God betrokken.
Toen we in Sykaminia waren aangekomen, bleken er geen vluchtelingen te zijn en hebben we niets anders gedaan dan spelletjes gespeeld. Op de terugweg mochten we niet meer de weg nemen door de bergen heen, omdat die veel te gevaarlijk was geworden. We moesten toen dus een andere weg nemen. Deze weg staat ook wel bekend als "The dirt road" Deze weg ligt nog geen halve meter naast de kust waar ook de boten met vluchtelingen aankomen. Er lagen dan ook allemaal zwemvesten en zwarte rubberen bootjes. Super indrukwekkend om hier langs te rijden, wetende dat vele vluchtelingen een zware reis achter de boeg hebben gehad maar ook dat er een heel aantal nooit aan zijn gekomen.

Dinsdag hadden we vrij en zijn we naar het kasteel gegaan boven op de berg. Het was een prachtige dag waardoor we een super mooi uitzicht hadden. 's Avonds gingen we 'uit eten'. We gingen een broodje gyros eten. Eerst in het ene tentje en toen dat op was zijn we drie winkels terug nog een broodje gyros wezen halen! Haha ja je doet soms gekke dingen op outreach.

Op woensdag zouden we een avonddienst hebben in Sykaminia, maar door het slechte weer en de gevaarlijke wegen zijn we deze week daar niet meer heen gegaan. Ik was de dagleider en mocht deze dag dus een invulling geven. Uiteindelijk hebben we aan God gevraagd wat we met deze dag mochten doen. Uit ons gebed kwamen de volgende dingen naar voren: oude vrouw, bidden voor Lesbos, dorpje en een warme plek. We zijn op pad gegaan naar het dorpje. Daar aangekomen zijn we opzoek gegaan naar een restaurantje om van daaruit te bidden voor Lesbos. Onderweg kwamen we een oud vrouwtje tegen in een piepklein winkeltje. Haar glimlach op haar gezicht toen we weggingen vertelde me dat dit het vrouwtje was die wij tegen zouden moeten komen. We hebben iets bij haar gekocht en haar zo dus gezegend. Uiteindelijk vonden we een cafeetje wat uitkeek over de zee en daar hebben we een hele toffe tijd gehad. Gewoon bidden in het Nederlands terwijl je met je ogen open zit en net doet alsof je met elkaar aan het praten bent. Het was een hele bijzondere en toffe ervaring. Nadat we klaar waren met bidden voor het café, kwam de serveerster met vijf kleine glaasjes Ouzo. 'Van de baas!' zei ze. 'Het is gemaakt op Lesbos.' Ja... en wat moet je dan doen als het op outreach de regel is niet te drinken? Juist ja, vragen of ze misschien nog iets van cake hebben zodat je Avondmaal kan vieren. Uiteindelijk kwam ze terug met twee schaaltjes: rozijnen en pinda's. En zo hebben we in een cafeetje met uitzicht op de zee, op Lesbos, Avondmaal gevierd met Ouzo, pinda's en rozijnen. Het was echt gaaf om te zien dat als je iemand zegent, jezelf ook gezegend wordt.

Omdat onze diensten nog steeds niet ingevuld waren, gingen we er vanuit dat we donderdag ook vrij zouden zijn. Dus toen ik donderdagochtend om 9:00 uur het berichtje las dat we om 10:00 uur zouden gaan ontbijten om dan om 11:00 uur naar Moria te rijden, was ik wel wat verbaast. Nou ja ook prima. Dan kunnen we tenminste nog doen waarvoor we gekomen waren. Wat me deze dag erg aangreep was een hoogzwangere vrouw die ik naar een kamer mocht begeleiden. Hoe wanhopig ben je als je als hoogzwangere vrouw de keuze maakt om op een overvol bootje te stappen en een ruige zee oversteekt zonder dat je weet of je de overkant ooit zult halen. Hoe zou dat gaan met de bevalling? Waar zal ze haar kraamtijd doorbrengen? Wat voor toekomst zal dat kindje hebben? Vrijdag hoorde ik dat er een hoogzwangere vrouw naar het ziekenhuis was gebracht en dat ze bevallen was en weer terug zou komen. Dit is al het tweede verhaal van een vrouw die bevallen is terwijl ze verbleef in Moria. Dit heeft mij wel een tijdje bezig gehouden.

Misschien een leuk feitje: Vrijdag heb ik geholpen in de theetent in Moria. Je moet hier thee maken en uitdelen met 2 koekjes. We gingen bijhouden hoeveel kopjes thee we zouden uitdelen in 4 uur tijd. We kwamen op de 850 kopjes. Het was dan ook een hele drukke dag. In het familiekamp zaten ze die nacht tegen de 2000 vluchtelingen. En Moria is nog veel groter.

Zaterdag was de laatste dag dat we in Moria geholpen hebben. Alles moest spik en span zijn omdat er een meneer van de UN langs zou komen. Ik heb hem niet gezien en ik vond het ook eigenlijk maar raar. Een of andere hoge meneer die langs zou komen om te kijken of wij het als vrijwilligers wel goed deden. Ik vond het bijzonder.

Ik ben het eiland Lesbos echt gaan waarderen. Niet alleen om de schoonheid van de natuur, maar juist ook door de schoonheid van alle vrijwilligers die hun tijd, geld en energie steken in het helpen van de vluchtelingen. De sfeer die er onderling hangt is super fijn; iedereen let op elkaar en zodra ze ook maar denken dat je moe bent moet je echt even pauze nemen of even thee gaan drinken. Het maakt niet uit welke nationaliteit je hebt, waar je vandaan komt, wat je gelooft, iedereen is hier om de medemens te helpen zo goed als ze kunnen.

En daarmee wil ik afsluiten. Morgen zullen we rond 18:30 naar Athene vliegen waar we nog drie weken outreach zullen hebben. De vierde week zullen we ergens buiten Athene zitten en zullen we terug kijken op onze outreach.

Groetjes!!!