Week 2: Ik voel me nu net een zendeling

Er is inmiddels weer een week voorbij en wat is deze weer snel gegaan. Een goed teken want we vervelen ons dus niet. Het was te merken dat de kerstdagen eraan zaten te komen omdat we ineens veel dingen konden doen voor de kerk. Op maandag zijn we bepakt met een rugzak en de handen vol met boekjes de wijk ingetrokken om ze uit te delen. Na een tijdje zei ik tegen Eline: ik voel me net een zendelinge. We liepen van deur tot deur om het kerstverhaal bekend te maken. Dat was een leuke ervaring.

Deze week hebben we ook een goed beeld gekregen van hoe het leven van een zendeling eruit kan zien. Zo zijn we dinsdag naar een tankstation geweest op 10 minuten afstand van de grens van Macedonië. Op deze parkeerplaats moeten de bussen met vluchtelingen vanuit Athene lang wachten (soms wel 2 dagen) tot er weer plaats is bij de grensovergang. We zijn in gesprek gegaan met de vluchtelingen, hebben hun verhaal aangehoord, het Evangelie verteld, Bijbeltjes uitgedeeld in hun eigen taal, met ze gebeden, spelletjes gespeeld en als de bus ging hebben we ze uitgezwaaid. Het was super gaaf om te merken hoe open de mensen waren en hoe blij ze waren dat er mensen waren die met hen wilde spreken of de tijd wilde doodde met een spelletje. Aan de andere kant was het ook heel heftig om alle verhalen te horen en uit welke situatie ze komen en hoe hun reis verlopen is. Een meisje van 15, alles achtergelaten en wordt door de kustwacht gered omdat de boot lek was. Een jongen van 21, uit een oorlogsgebied, die 20 dagen in het ziekenhuis heeft gelegen omdat hij moest herstellen van een schotwond in zijn zij. Stuk voor stuk, jongeren zoals wij, niet anders, alleen zo'n ander verhaal. De meeste mensen die wij spraken, waren vol hoop voor de toekomst. Ze willen studeren, werken en een nieuw bestaan opbouwen. Maar wij weten ook dat dit waarschijnlijk veel tijd zal kosten en dat ze misschien zelfs niet toegelaten zullen worden in Europa. Wanneer we dan ook weer in de auto stapte op weg terug naar onze woonplek, bed en eten waren de gevoelens dubbel. Aan de ene kant was het een bijzondere dag waarop we Gods liefde aan de mensen konden laten zien, maar aan de andere kant moeten we ze ook weer loslaten in een situatie die voor iedereen onbekend is.

De rest van de week zijn we druk geweest met Kerst. Zo heeft op woensdag een deel van het team een Kerstdrama opgevoerd in de kerk en het andere deel heeft een kinderprogramma gedraaid met spelletjes en een clown-skit in een andere kerk. Op donderdag zijn we samen met de jeugd van de kerk Kerstliederen gaan zingen in een weeshuis, bejaardenhuis, bij mensen thuis en bij de daklozen.

En toen op vrijdag was het KERST! 's Morgens lekker ontbeten en in de middag hebben we pakketjes uitgedeeld aan de daklozen. Daarna wilde we gaan schaatsten maar dat was dicht en dus zijn we wat rond gaan lopen en zijn Anne en ik opzoek gegaan naar een tentje om te eten. In de avond zijn we dus uit eten geweest waar we gezegend zijn met twee bestellingen. We hadden besteld en kregen vrij snel ons eten. Na een tijdje kregen we weer eten geserveerd. Dit bleek onze bestelling te zijn, maar we hadden al van de eerste bestelling gegeten. De mensen waren erg vriendelijk en we kregen het extra eten dus gratis! We hebben daar iets van weg gegeven aan een dakloze en weer iemand anders mee kunnen zegenen.
Tweede kerstdag kennen de Grieken niet en we zijn op zaterdag weer naar het tankstation geweest bij de vluchtelingen. Weer heel veel mensen ontmoet, Bijbels uitgedeeld, evangeliseren, spelletjes gedaan, bemoedigd en gebeden.

Afgelopen week stond dus echt in het teken om uit te reiken naar de mensen om ons heen die het minder hebben dan dat wij. Aankomende 3 dagen is er nog niets ingepland want dan zullen we faithdays hebben. Dagen waarop wij als studenten God zullen vragen wat wij mogen doen en waar we zullen gaan slapen. Toffe dagen waarin we volledig van God afhankelijk zullen zijn en op Hem zullen mogen vertrouwen en naar Hem gaan luisteren.

Deze verhalen zult u later lezen!
Groetjes